بئاتا بئاتریس

تابلوی بئاتا بئاتریس اثر دانته گابریل روستی، ذاتاً از آن نقاشی هایی ست که ذهن بیننده را

درگیر آرامش ِ سوال برانگیزش می کند ... حالا اگر داستان پشت پرده آن را هم بدانید

این حس، پررنگ تر و واضح ترمی شود ...
به نظر من که خیلی تأثربرانگیز است!

" لیزی سیدال از اوایل دهه ی 50 که پیش رافائلیها کشفش کردند مدل آنها شد.

در یک کلاهدوزی زنانه در لندن کار می کرد. در 1852 رفیقه ی روستی
شد و در 1860 با وی ازدواج کرد. روستی به او طراحی و نقاشی یاد داد و
استعداد شاعریش را پرورش داد. اما زندگی زناشویی آنها به علت خیانتهای روستی،
مرگ فرزندشان در بدو تولد، و اعتیاد آنها به مشروب و مواد مخدر،روز به روز
تلخ تر شد. در 1862 لیزی بر اثر زیاده روی در مصرف داروی افیونی لودانوم،
در گذشت.
بئاتا بئاتریکس ( بئاتریس مقدس) روستی بیش از آن که مرثیه ای بر مرگ لیزی باشد،
یادی از زندگی مشترک آنها همچون دانته و بئاتریچه ای امروزی است.
روستی خود فرزند یک پناهنده ی سیاسی ایتالیایی بود و از کودکی بئاتریچه را می شناخت.
آدمهای پسزمینه، دانته و مظهری از عشق ( یا شاید ارواح دانته و بئاتریچه ) پشت به
تصویر محوی از فلورانس، به یکدیگر می نگرند و نگاه آنها پیوند بین شان را می رساند.
پرنده ای که در هاله ای از نور است گل خشخاشی را در دامان لیزی می اندازد،
گلی که داروی مرگ او را از آن گرفته اند. "

تاریخ هنر/ سده ی نوزدهم
دونالد رینولدز
ترجمه ی حسن افشار


* Beatrice زن محبوب دانته بود که در کمدی الهی نیز راهبر او به بهشت است.
در ادبیات غرب به زن زیباروی پاکدامن اطلاق می شود.

* پیش رافائلیان: گروه کوچکی از نقاشان که هنوز در حول و حوش بیست سالگی بودند
با پیروی از نقاشان بدوی به استفاده از رنگهای تابناک و توجه دقیق به جزئیات طبیعی
روی آوردند. این گروه که از نقاشان پیش از رافائل سرمشق می گرفت در1848 با نام
"انجمن پیش رافائلی" اعلام موجودیت کرد. اعضای آن را دانته گابریل روسِتی،
ویلیام هولمن هانت، جان اِورت میلی، ویلیام مایکل روستی، فردریک استیونز،
جیمز کالینسون و تامس ووانر تشکیل می دادند.