دف

دف را بزن! بزن! كه دفيدن به زير ماه در اين نيمه شب،

شب دفماه ها
فرياد فاتحانه ي ارواحِ هايهاي و هلهله در تندري ست كه ميآيد
آري، بدف! تلالوِ فرياد در حوادث شيرين،

دفيدني ست كه
ميخواهد فرهاد
دف را بدف! كه تندرِ آينده از حقيقت آن دايره، دميده، دمان است
و نيز دمان تر باد!
دف در دفِ تنيده و، مه در مهِ رميده، خدا را بِدف! به دف روحِ
آسمان، به دف روحِ من بِدف!
شب، بعد از اين سكوت نخواهد ديد
من، بعد از اين شب توفاني
تا صد هزار سال نخواهم خفت
شب را بدف! دفيدنِ صدها هزار دف!
مهتاب را
با روح من بدف! دف خود را رها نكن، تو را به لذت اين لحظه
ميدهم قسم، دفِ خود را رها
نكن!


محبوب من!
اي آسمان!
زنمردِ روح!
راز ترنج!
خشخاش ــ چشم!
دفدفدفِ تنور تنم را بِدف!
اي كردِ روح!
كركوك را به صولت فرياد خود بكوب،
بر كوه قاف!

دفدفددف
دفدفددف
سيمرغ جان، بِدف! دفِ البرز را بدف! دفينه ي ارواحِ سنگ را بيدار كن!

البرز را بيدار كن!
دفدفددف
دفدفددفددف

ارواحِ سنگ گشته ي اجداد خواب را بيدار كن!
سيمرغ جان!
بيداد كن!
دفدفددف
دفدفددفددف
دفدفددفددفددفدف


"رضا براهنی"



این شعر را بخاطر دف دوست داشتنی خودم می گذارم که تمام تنبلی این هنرجوی سر به هوا
را با صدای خوبش به جور می کشد!