استاد

" هيچ وقت به اين مساله فكر كرده ايد كه چرا نمودار زندگي ما آدم ها
در دستگاه مختصات دنيا، همه جا پيوسته است؟ ... در زندگي هريك از
ما، لحظاتي وجود داردكه انگار توقف كرده ايم... همان لحظاتي كه بسيار
غمگينيم، بسيار دلتنگيم و شايد بسيار بسيارتر نااميد! ... گاهي آنقدر در
غم و رنج فرو مي روي كه زمان از تو پيشي مي گيرد ... انگار لحظاتي از
فرصت "بودنت" را "نبوده اي" ... انگار در جاهايي از زندگي، بسيار كمرنگ بوده ...

آنقدر كه خودت هم به سختي آن را مي بيني ...
بي گمان پروردگار قادر مي توانست نمودار "بودن" مان را گسسته بيافريند...
مي شد انسان ها در لحظات خوب و پرتلاش زندگي شان، زنده باشند و در لحظات نااميدي و
غم موقتا بميرند ...اينطوري دنيا هميشه عرصه حضور آدم هاي شاد و اميدوار بود ... اما ...
اما اينگونه نيست ... نمودار زندگي ات در همه جا پيوسته است ... بودنت، همواره روي نمودار
امتداد مي يابد ...گاهي كمرنگ و گاهي درخشان ...
اما حضورت در تمام لحظات ضروري ست ...و اصلا تو با همين فراز و نشيب هاست كه
معنا پيدا مي كني .... "


اين ها حرف هاي استادمان بود ... درست نمي دانم چند سال پيش ... 2 سال يا شايد هم
3 سال قبل ... اما صحنه كلاس را به خاطر دارم ... نمودار پاي تابلو ...و استاد جواني كه با
روپوش سفيد جلوي آن ايستاده بود و نگاهش به ما بود ... استاد موفق و محبوبي كه هميشه
حرف هاي جالبي براي گفتن داشت ... و دانشجوياني كه هميشه به دنبال بهانه اي
براي شنيدنش بودند ... استاد همه جا حضور داشت ... در حوالي شعر...كنار روايت داستان
... پشت پنجره مرموز فلسفه ... و بيش از همه در ميان دنياي رياضيات ... اناليز رياضي ،
گراف، گسسته،توابع مختلط، رياضي عمومي،.... يادش بخير!

و حالا هروقت گرفتار رنج پريشاني ها و دغدغه هاي آزار دهنده مي شوم ... در آن لحظات
كمرنگ زندگي ، حرف هاي استاد را به ياد مي آورم ... و مهرباني پروردگاري كه هميشه
... دركنارمان هست... حتي در لحظات ....