بوی ِ جوی ِ مولیان آید همی

یادم نیست که این درس را سال چندم دبیرستان توی کتاب ادبیاتمان داشتیم...

اما حرفهای معلم درباره ی آن شنیدنی بود... داستان این شعر از آن حکایتهایی ست

که به دل، خوش می نشیند.

می گویند که نصر بن احمد ساماني يك بار به همراه سپاهيان و خدم و حشم خود به

هرات مسافرت كرده بود. از شدت خوشی ِ حال و هوای آنجا، بازگشت را مدام عقب انداخته

و 4سال آنجا ماند. همراهانش که از دوری خانه و خانواده شان، غمگین و دلگیر شده بودند

از رودکی کمک خواستند که به نحوی سلطان را راضی به بازگشت کند. رودکی پذیرفت ..

قصیده ای سرود و هنگام صبح، چنگ به دست گرفته و این قصیده ی زیبا و شورانگیز را آغاز کرد:

بوی جوی مولیان آید همی / یاد یار مهربان آید همی

ریگ آموی و درشتی راه او / زیر پایم پرنیان آید همی

آب جیحون از نشاط روی دوست / خنگ ما را تا میان آید همی

ای بخارا شاد باش و دیر زی / میر زی تو شادمان آید همی

میر ماه است و بخارا آسمان / ماه سوی آسمان آید همی

میر سرو است و بخارا بوستان / سرو سوی بوستان آید همی

آفرین و مدح سود آید همی / گر به گنج اندر زیان آید همی

می گویند از شنیدن این قصیده، امیر چنان برآشفت و از خود بی خود شد

که همانجا از تخت فرود آمد و به تاخت، سوی بخارا شتافت.

پی نوشت: چند روز پیش، در قسمتی از موسیقی ِ تئاتر "مرغ مینا"

این آهنگ را شنیدم ... می توانید از اینجا آن را دریافت کنید.

( track13 ، آهنگ "بوی جوی مولیان" است)

پی نوشت: با تشکر از این وبلاگ.