میل اخنگان

در امتداد جاده ی توس به سمت روستای پاژ (زادگاه فردوسی) که حرکت کنید، بعد از

طی چندین کیلومتر در یک مسیر بیابانی، به بنایی آجری در حاشیه ی خیابان می رسید.

بنایی تاریخی که اگر پیشتر، تصویری از آن ندیده باشید شاید بی توجه از کنارش عبور کنید

چرا که حتی تابلویی برای معرفی آن در محل نصب نشده است.

میل اخنگان را حتی خیلی از مشهدی ها به خوبی نمی شناسند. من هم تا چند سال پیش

که با گروهی از بچه های انجمن اسلامی دانشکده برای بازدید این منطقه رفته بودیم، چیزی

درباره اش نمی دانستم. درون این بنای تاریخی که گویا مربوط به قرن نهم هجری میباشد،

مقبره ای هست که برخی آن را به گوهرتاج خواهر گوهرشاد منتسب می کنند و عده ای دیگر

آن را گور یک دختر هندی میدانند که خانواده اش آنجا ملکی داشته اند و خودش در راه زیارت

حرم امام رضا(ع) درگذشته و در ملک پدری دفن شده است.

امروز دوباره برای بازدید این بنای تاریخی رفته بودیم. چیزی که بیش از همه در ذهن آدم

می ماند غربت ِ تلخی ست که این مقبره ی رو به ویرانی، آن را به تصویر می کشد.

حس یک تبعیدی که توی این بیابان به فراموشی سپرده شده است!

پی نوشت: برای کسب اطلاعات بیشتر درباره ی این بنا، اینجا و اینجا را ببینید.