نیمه ی گمشده

" من شنیده بودم که آدم وقتی نیمه ی گمشده ش رو پیدا می کنه، یک نگاه کافیه

تا اون محبت، خودشو نشون بده ...هیچوقت باور نمی کردم که واقعاً اینطوری باشه ...

ببینید خانم! نه من بچه ام و نه شما ... هر دومون آدمهای پخته و بالغی هستیم ..

خواهش می کنم به حرفام گوش کنید، ضرر نمی کنید ... میدونم که جسارت کردم

توی محله، اینطوری مزاحمتون شدم، اما خواهش می کنم صحبتام رو بشنوید بعد

تصمیم بگیرید.... من اصلاً قصد مزاحمت ندارم ... لطف کنید با این شماره یه تماس

بگیرید... من حتماً باید باهاتون صحبت کنم .. اینجا نمیشه...

توی محل، صورتِ خوشی نداره ... "

فکرش را بکن!در حالی که سنگینی ِ کتاب قطور تاریخ تمدن ویل دورانت (که به توصیه

دوستی از کتابخانه ی آن سرشهر گرفته ای) را هِی توی دستت جابجا می کنی و

عجله داری که زودتر به خانه برسی، یکی دارد قدم به قدم ات می آید و این حرفها را

تحویلت میدهد! بعدش با چند قدم بلندتر جلو میزند و مقابلت می ایستد، تکه کاغذ

کوچکی را که فقط یک ردیف شماره با عجله روی آن نوشته شده، محتاطانه به طرفت

می گیرد و چندبار آهسته می گوید "خواهش می کنم" ...

کاغذ را که ازش میگیرم، تشکر میکند و از همان راه برمی گردد ...

صدای ماشین بازیافت شهرداری از کوچه پشتی می آید...

برمی گردم و یکبار دیگر به آن کاغذ زرد مچاله شده روی زباله های بازیافتی کنار خیابان،

نگاه می کنم ... از تصور آن چهره ی گِرد با عینک آفتابی که نصف صورتش را پوشانده و

آنقدر جدی حرف میزند که انگار دارد موضوع کاری مهمی را توی یک جلسه رسمی مطرح

می کند، و بیش از همه، از آن "نیمه ی گمشده" گفتنش، خنده ام می گیرد!

واقعاً همینمان هم مانده بود که نیمه ی گمشده مان را توی خیابان، زیارت کنیم !!!!!!

پی نوشت: این کتاب تاریخ تمدن را تازه شروع کردم، خیلی جالبه ... فقط نمیدونم

چندسال طول میکشه تا آدم 14جلد 1200 صفحه ای را با اون خط ریز بخونه!