تلفن

-- الو .. بفرمایید
* الو ... سلام ... خوبی؟
-- اِ .. سلام ... شمایین؟ .. خوبین؟
* ممنون ... تو چطوری؟ ...چقدر دلم برای تو و بقیه تنگ شده ...
-- ما هم همین طور .... حالا کجا هستید؟
* من الان فرانسه ام ... تا هفته پیش ، ایتالیا بودم ... برای کاری رفته بودم ... وای!
چقدر دوست دارم از نزدیک ببینمتون ... به اندازه ی
یک کتاب باهاتون حرف دارم ... باید براتون بگم اینجا چی میگذره؟ ..
تو دنیا چه خبره؟ ... خُب ...تو چکار می کنی اونجا؟
-- من؟! ... دارم غرق میشم توی یک زندگی عادی ... دارم کم کم فرو میرم
توی یه حسِ بی خیالیِ کشنده ... میدونی، مثل خوابی میمونه که توی
کورانِ سرما میاد سراغت ... و بدون اینکه بفهمی اعضای بدنت رو
یکی یکی از کار میندازه و ...
* داری چی برای خودت میبافی؟ ... اینقدر ناامید نباش ... دوران این روزهای
سخت هم بالاخره بسر میاد ... من خوب میدونم اونجا الان چی میگذره ...
مردم ...
-- مردم؟! ... شما از این مردمی که اینهمه سال ندیدیشون، چی میدونی؟
* اشتباه نکن ... خبرها اینجا هم میاد ... من الان دقیقاً میدونم شما توی چه
شرایطی هستید ...
-- پس حتماً میدونی اون بچه های کوچیکی که سر میدون ها، دستمال کاغذی
و گل و خرت و پرت های دیگه می فروشن چطور از سرما و گرسنگی میلرزن ..
حتماً میدونی اون خانومی که همیشه چادرشو روی صورتش میکشه و بساطشو
روبروی زیرگذر عابرپیاده پهن می کنه، دیشب که از کنارش رد میشدم داشت
آروم زیر چادرش گریه می کرد ... حتماً می دونی چندوقت پیش، همین نزدیکای
خونه ما، یه موتوری با چاقو به یک بچه مدرسه ای حمله کرده و کیفشو دزدیده ..
فکر میکنی توی کیف یه دانش آموزچقدر پول هست؟
* می دونم .. بدتر از این ها رو شنیدم ...
-- اما حس نکردید ... فقط شنیدید ... اتفاقاتی که اینجا زندگی آدم ها رو تهدید میکنه
برای شما در یک تیتر خبری میگنجه ...
اولش داغ میشی ... اعصابت بهم میریزه ... به سرت میزنه که بجنگی .. داد بزنی
تا فریاد اعتراضت، عرش رو به لرزه دربیاره ... اما همینکه میخوای بلند شی ...
میبینی زنجیر شدی به این زندگی لعنتی ... دهنت رو بستند تا صدات به هیچ جا نرسه ..
خانه از پای بست ویران است ... بعدش آروم آروم بی حس میشی ... کرخت و لمس ..
* بچه های دانشگاه ...
-- بها شو هنوز دارن پس میدن ...
* موندن اونجا فایده ای نداره ... باید بیاین اینجا ... خیلی کارا میشه کرد .. شما توی
یه محیط بسته اید .. اینجا که بیاید تازه میفهمین چه خبره!
-- ما متعلق به این خاکیم ... اینجا سرزمینمونه ... ولش کنیم بریم؟! .. که باقیموندش
رو هم به تاراج ببرن ؟! ...
* موندن شما اونجا دردی رو دوا نمی کنه ...
-- رفتنمون چطور؟ ... اوضاع رو بهتر می کنه؟ ...
* اینجا می تونی مثل یک انسان آزاد رشد کنی .. و بعد آگاهانه از سرزمین ات حمایت کنی ..
-- اونایی که رفتن الان این کارو می کنن؟ ...
* آره ... قطعاً ... اونایی که با انگیزه ی رهایی وطنشون اومدن اینجا، دارن واقعاً تلاش می کنن
-- اما اوضاع روز به روز بدتر شده ... فقر، فساد، بی کاری، اعتیاد .. رنجی که می بریم
توی اون گزارشاتی که شما می خونید نمی گنجه ... رفتنتون کمکی به این مردم نکرد ..
* داری اشتباه می کنی ... اونجا که حتی نمی تونی از عقیده و هدفت بی واهمه حرف بزنی
چکار میشه کرد؟ ... فقط میتونی غصه بخوری و از این همه درد ، کرخت بشی ...
همین الانش هم صدات پُر از ناامیدیه!
-- ....
* فکر کن و عاقلانه تصمیم بگیر ...تا مسیر درست رو انتخاب کنی
-- ولی حتماً میشه کاری کرد ... میتونیم لااقل به اندازه ی اون کرم شب تاب
این تاریکی رو روشن کنیم ... میشه مردم رو آگاه کرد ...
* چطوری میتونی به اونی که حتی نمیتونه نیازهای اولیه خانوادش رو تامین کنه
از آزادی بگی ... از کلماتی بگی که برای مردم کوچه و بازار، غریب و ناشناخته ست..
اگه بیای از اینجا به جامعه مون نگاه کنی می بینی اون تاریکی که ازش حرف می زنی
خیلی بزرگتر از اون چیزیه که فکرشو می کنی ... اگه به قول تو هزار تا کرم شب تاب هم
قربونی بشن نمی تونن دیگران رو از اون ظلمت نجات بدن ... یادت بیاد از دوستانمون که
سرسختی کردن تا حرفشون رو بزنن ... ونتیجه ش چی شد؟ ... حالا کجان؟ ... اصلاً کی
یادش میاد اونا چی گفتن و چیکار کردن؟ ...
-- .....
* اونجا نمیشه ... باور کن!
-- ....
* الو؟ ... الو؟ ... صدات نمیاد ... الو؟ ...


ـــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــــ
تلفن زنگ می زند ....
آن سوی خط ، کسی دلش تنگ می شود ...
و این سو ....